درصحن: وقتی برای اولین بار وارد راهروهای مجلس شوید اگر آنها را به نام و چهره نشناسید، از روی ظاهرشان می توانید حدس های نسبتا درستی در خصوص حوزه انتخابیه شان، تعلق شان به طبقات اجتماعی و زمینه فعالیت شان بزنید. ظاهر یکی از نمایندگانی که احتمالا کمتر شما را گمراه می کند علیرضا محجوب است. از پوشش، لحن کلام و محاسن آنکارد نشده و موهای معمولان نامرتب اش می توانید حدس بزنید به طبقه کارگر تعلق دارد. خیلی تلاش دارد ظاهراش کارگری جلوه کند. همیشه کاپشنی ساده برتن و کفشی خاک گرفته برپا دارد. احتمالا در عمرش از عطر و ادکلن استفاده نکرده و در هیچ مجلسی، او را متفاوت با دیگر محافل نمی بینید. از هر چند کلمه ای که از زبان اش جاری می شود یک کلمه اش کارگر است. از زمانی که خود را شناخته، پرچم کارگران را در دست داشته و تا امروز که در آستانه ورود به مجلس دهم است، حدود ۲۰ سال است که با این پرچم و به عنوان نماینده تهران و منتخب جامعه کارگری، در مجلس حضور دارد و فعلا قرار است با ۱,۳۱۱,۳۷۵ رأیی که در انتخابات دهمین دوره مجلس بدست آورده، حداقل تا چهار سال آینده نیز در مجلس باشد.
علیرضا محجوب کیست؟
او در سال ۱۳۳۷ در روستای مرادتپه از توابع اشتهارد در استان البرز متولد شد. تحصیلات ابتدایی را در همین روستا گذراند و برای ادامه تحصیل وارد هنرستانی در جنوب شهر تهران شد. با وجود اینکه رشته اش فنی و حرفه ای بود ولی برای مقطع لیسانس تصمیم گرفت در رشته تاریخ ادامه تحصیل دهد. او لیسانس تاریخ اش را از دانشگاه تهران دریافت کرد ولی کسی او را به عنوان مورخ نمی شناسد چون بر پیشانی اش مهر کارگری نشسته و هرکس نامش را شنیده می داند که پیوند ناگسستنی با جامعه کارگری دارد. با دریافت دیپلم فنی وحرفه ای به عنوان کارگر جذب یک چاپخانه می شود و از آن زمان به فعالیت در حوزه مسایل کارگری علاقمند می شود. او نویسنده اولین پیش نویس شورای اسلامی کار نام گرفته و بنیانگذار آن شناخته می شود. شوراهایی که با پیروزی انقلاب در سال ۱۳۵۷، در کارخانجات سراسر کشور راه اندازی و به عنوان تشکلی مورد حمایت حکومت، کوشید نقش سندیکاهای کارگری را برعهده بگیرد. او بیست سال است که نماینده مجلس و ۲۵ سال است که دبیرکل خانه کارگر است و گفته می شود در هیات مدیره بیش از ۵۲ شرکت عضویت دارد.
سوابق انقلابی
علیرضا محجوب در سال ۱۳۵۶ در شهرک اکباتان استخدام شد تا به عنوان کارگر در این شهرک فعالیت داشته باشد. او از همان جا اولین هسته های اسلامی-کارگری را بنیان گذاشت و با انتشار اعلامیه های آیت الله خمینی و توزیع آن در میان کارگران آنها را به پیوستن به اعتصابات کارگری دعوت می کرد. شرکت فعالانه در اعتصابات کارگری از جمله اعتصاب شرکت اکباتان، بنز خاور و پارس خودرو از جمله مهمترین فعالیت های انقلابی او بود که منجر به اخراج اش از کار شد.
با پیروزی انقلاب 57 به سرعت جذب حزب جمهوری اسلامی شد و به عضویت شورای مرکزی این حزب در آمد و با حمایت رهبران حزب، و در همراهی با حسین کمالی و علی ربیعی کنترل خانه کارگر را در اختیار گرفت. او پس از انتصاب حسین کمالی به وزارت کار، دبیرکل خانه کارگر شد و تاکنون این عنوان را حفظ کرده است. او از ابتدای انقلاب به جریان چپ سنتی درون حکومت تعلق گرفت و این رابطه را حفظ کرد و با تغییر نام نیروهای خط امام به جریان اصلاح طلب، همواره به عنوان یک نیروی سیاسی اصلاح طلب شناخته شده ولی حفظ مشی میانه روی و پرهیز از ورود به مباحث سیاسی روز، سبب شده تا همواره صلاحیت اش مورد تایید شورای نگهبان قرار گیرد. حتی در انتخابات مجلس هفتم که بیشتر نمایندگان اصلاح طلب مجلس ششم رد صلاحیت شدند او صلاحیت اش تایید و به مجلس هفتم راه یافت. رابطه تشکیلاتی و شخصی اش با جامعه کارگری سبب شده تا برای ششمین دوره متوالی راهی مجلس شود. نکته جالب این ماجرا این است که تنها نماینده ای است که در شش دوره گذشته چه نامش در لیست پیروز انتخابات بوده و چه نبوده توانسته به مجلس راه یابد که می تواند نشانه نفوذ اش در جامعه کارگری باشد که مستقل از جریان های سیاسی می تواند در شهر تهران پیروز انتخابات باشد.
اطلاعاتی از نقش اش در جنگ هشت ساله ایران و عراق در دست نیست و جایی به فعالیت خاص در این حوزه اشاره ای نشده است.
فعالیت های حقوق بشری
او با تمرکز بر فعالیت های کارگری، تلاش می کند تا به عنوان یکی از مدافعان حقوق کارگران شناخته شود؛ هرچند منصور اسانلو رئیس پیشین سندیکای کارگران که سالها در زندان بود در برنامه ای در صدای امریکا او را از عوامل سرکوب فعالان سندیکایی در ماه های اولیه پس از انقلاب معرفی می کند. با وجود این تلاش هایش در مجلس نشان می دهد که بیشترین تحرکات در مجلس در دفاع از حقوق کارگران، طی بیست سال گذشته، توسط علیرضا محجوب و سهیلا جلودارزاده در مجلس صورت گرفته است. او فراکسیون کارگران مجلس را رهبری می کند و در میان طبقات و گروه های اجتماعی، تنها کسی است که به طور مشخص به عنوان نماینده طبقه کارگری شناخته می شود و بیش از بیست سال است که این پرچم را در مجلس بالا نگه داشته است.
حمایت از حق برگزاری تجمعات و راهپیمایی های کارگری، تلاش برای افزایش حقوق کارگران و تبدیل قراردادهای موقت کارگران به قراردادهای رسمی و بیمه کارگران عمده ترین محور فعالیت های او در این سالها بوده است. لذا کمتر می توان اثری از فعالیت هایش در دیگر حوزه های حقوق بشری مثل حقوق زندانیان، حقوق زنان و … ردی یافت. حتی زمانی که از زنان حمایت می کند مخاطب اش زنان کارگر هستند نه عموم زنان. او سال ۸۹ نسبت به تبعیض های ناروا نسبت به زنان کارگر به شدت اعتراض می کند و می گوید: نباید امنیت شغلی زنان به خاطر بارداری و ازدواج تهدید شود.
سوابق اجرایی:
علیرضا محجوب به عنوان چهره ای شناخته شده در حکومت جمهوری اسلامی، از ابتدا با فعالیت در حزب جمهوری، در دولت و مجلس و سازمانهای وابسته فعالیت داشته است که اهم آن به این شرح است:
- نماینده تهران در مجلس دهم، نهم،هشتم، هفتم، ششم و پنجم
- مشاور و بازرس ویژه دولت هاشمی در امور کارگری
- مشاور کارگری دولت میرحسین موسوی
- عضو شورایعالی تامین اجتماعی
مرکز پژوهشهای مجلس نهم نام محجوب را در ردیف طراحان ۱۶۲ طرح اعلام وصول شده مجلس نهم معرفی کرده است. عمده طرح هایی که به امضای محجوب رسیده در حوزه مسایل اقتصادی و مشخصا کارگری بوده همچون طرح های:
- طرح یکسان سازی مزایا، حقوق و امتیازات کارکنان قرارداد معین کارور (اپراتور)های برق با سایر کارمندان پیمانی و رسمی
- طرح یکسان سازی مزایا، حقوق و امتیازات کارکنان قرارداد معین کارور (اپراتور)های برق با سایر کارمندان پیمانی و رسمی
- طرح تبدیل وضعیت استخدامی کارکنان رسمی- کارگری به رسمی یا پیمانی در دستگاه های دولتی
ولی هستند طرح هایی غیر مرتبط با حوزه تخصصی اش که آنها را امضا کرده است. طرح هایی همچون:
